اشاره: روایت است واعظی بر سر منبر رفت و بعد از قرائت و مرور آیات و روایات، به مردم توصیه کرد «غیبت» نکنند. واعظ فردای همان روز دوباره بر سر منبر رفت و بعد از قرائت و مرور آیات و روایات، به مردم توصیه کرد «غیبت» نکنند. واعظ روز سوم و چهارم نیز چنین کرد تا اینکه طاقت یکی از حضار به سرآمد و بر سر واعظ فریاد کشید که: این چه وعظ تکراری است؟ هر روز به امید سخنان تازه می‌آییم و از تو همان حرف تکراری را می‌شنویم که غیبت نکنید. واعظ در پاسخ لبخندی زده و از مرد معترض می‌پرسد: «مگر دیروز و پریروز که گفتیم غیبت نکنید، گوش کردید که حالا حرف تازه‌ای بگویم؟» با اندکی تساهل و تسامح می‌توان داستان ضرورت تقویت احزاب را شبیه موعظه تکراری دانست که از فرط بازگویی «نخ‌نما» شده است؛ اما در عمل تغییر چندانی دیده نمی‌شود. فعالیت سیاسی، ناظر بر وجود بازیگران عرصه سیاست است؛ بازیگرانی که یا شخصیت حقیقی دارند یا حقوقی. نخبگان سیاسی، سیاستمداران و افرادی که در عرصه سیاست کار فردی انجام می‌دهند، شخصیت‌های حقیقی هستند که بر اساس حقوق مصرح در قانون اساسی فعالیت سیاسی انجام می‌دهند. اما عرصه سیاست طلب می‌کند برای رسیدن به اهداف عمومی به جای حرکات انفرادی، کار به شکل جمعی پیش رود. دور هم جمع شدن افراد برای فعالیت جمعی در عرصه سیاست، نیازمند قالب حقوقی است که نامش را «حزب» گذاشته‌اند. احزاب در این رابطه مانند دستگاه عمل کرده و اجزای کوچک‌تر (اشخاص حقیقی) که همگن، همنوا، همراستا و هم هدف هستند را با هم هماهنگ می‌کند. بسان ارکستر بزرگی که نوازنده‌های متعددی در آن وجود دارد و با همدیگر سمفونی معناداری خلق می‌کنند. هفته گذشته (دوشنبه 15 آذرماه) هیأت رئیسه و شورای مرکزی «خانه احزاب ایران» جلسه ماهانه خود را در دفتر علی لاریجانی، رئیس مجلس برگزار کردند. لاریجانی در آن دیدار تعدد احزاب را فی نفسه مشکل ندانست، اما توصیه کرد: «احزاب می‌توانند تکثر داشته باشند، اما شکل قابل گفت‌وگو پیدا کنند به این معنا که ۲۴۰ حزب باشد، اما ۶ حزب بزرگ و شاخص تشکیل شود که بتواند وارد گفت وگو شود.» با قدرتعلی حشمتیان ، رئیس خانه احزاب ایران در همین رابطه به گفت‌وگو نشستیم. اینکه چرا با وجود این همه توصیه و تذکر، احزاب کشور ما گاه از احزاب منطقه نیز عقب‌تر هستند.